Czy znasz ludzi, którzy są ciągle czymś zajęci? Cały dzień mają zaplanowany co do minuty. Co to za dzień. Całe życie. Wiedzą dokładnie, co będą robić za miesiąc, za dwa miesiące. Ogólnie rzecz biorąc, żyjemy w dość szybkich czasach. Kiedy postęp postępuje skokowo i ciągle wymaga od nas czegoś nowego. Osobiście podziwiam ludzi, którzy pracują jak pszczoły. Ich dzień wypełniony jest pracą, sportem i spotkaniami z różnymi ludźmi w zupełnie różnych częściach miasta. I wracają do domu późnym wieczorem, zmęczeni, żeby jutro móc zacząć wszystko od nowa. Ich energia jest niesamowita, ale takie ciągłe bieganie osłabia organizm nie tylko na poziomie fizycznym. Ale wskazuje również, że w ten sposób człowiek próbuje przed czymś uciec. I najczęściej są to pewne emocje lub myśli, z którymi tak naprawdę nie chce się zmierzyć. Oznacza to, że człowiek rozumie, że jeśli zatrzyma się i zrelaksuje choć na chwilę, te nieprzyjemne doświadczenia dogonią go i zatopią. I nie będzie w stanie sobie z nimi poradzić. Jednak haczyk jest taki, że jeśli emocje zostaną zignorowane, nie znikną. Wręcz przeciwnie: im bardziej będziesz próbował zepchnąć je dalej na obrzeża swojej duszy, tym silniejsze się staną. A tym trudniej będzie później z nimi pracować. Teraz pamiętam siebie w wieku 23-27 lat. Kiedy mój dzień był tak zajęty, że ledwo mogłem przyłożyć głowę do poduszki: trzy prace, siłownia, kilka ciągłych wydarzeń kulturalnych, spotkania ze znajomymi. Najgorsze dla mnie było to, że nie zasnąłem od razu po powrocie do domu. Wtedy do mojej głowy zaczęły wkradać się bardzo nieprzyjemne myśli, z którymi nie byłam w stanie stawić czoła. Teraz rozumiem, że moje zachowanie było po prostu reakcją obronną psychiki. Ale wtedy wydawało mi się, że wszystko jest w porządku. A teraz, kiedy patrzę na otaczających mnie ludzi, rozumiem, jak bardzo boją się po prostu ciszy i spokoju. Jak się czujesz, gdy nagle masz kilka godzin wolnego czasu? Próbujesz go czymś od razu zająć? Na przykład sieci społecznościowe?