Od autora: O wyjątkowości i własnej tożsamości Chyba nie ma osoby, która nie zna baśni o Brzydkim Kaczątkom, napisanej przez duńskiego gawędziarza G.H. Andersena. Mówią nawet, że był malowany z życia. Prototypem Brzydkiego Kaczątka był sam autor. O czym jest ta historia? Myślę, że chodzi o osobliwość. O wyjątkowości jednostki, której społeczeństwo nie akceptuje. W pierwszej części opowieści można prześledzić motyw wyrzutka, „nie takiego”, a zatem Brzydkiego, Rzeczywiście, stając się takim wyrzutkiem, Brzydkie Kaczątko spędziło samotnie całą zimę. I już wiosną, w rozpaczy, celowo płynął (płynął) na spotkanie swojej śmierci, mając nadzieję, że otrzyma ją z dziobów tych Pięknych Łabędzi, którzy naruszyli jego samotność. I nagle, och, cud, okazał się... Łabędziem, jednym z nich! Teraz nie jest brzydki! Czy on jest...piękny? Generalnie tak… ale zaznaczę, że nie tylko. On jest taki sam. Przestał być wyjątkowy. Jest jednym z nich, z Łabędzi. No, może piękniejsza od wszystkich, młodsza i zgrabniejsza, ale „na desce”, więc tym razem mówię o wyjątkowości. Z jakiegoś powodu baśń podkreśla wyjątkowość Brzydkiego Kaczątka i fakt, że „dobrze” jest nie być tak wyjątkowym. Ale poczuł się „dobrze” nie na wygnaniu i nie w kurniku, ale właśnie wtedy, gdy przestał być tą wyjątkową osobą, ale stał się taki jak wszyscy. To znaczy zmieniłem otoczenie, jak powiedzieliby psychologowie, mam inną bajkę. Albo przypowieść. O Orle, który też trafił do kurnika. Los Orła był dokładnym przeciwieństwem losu Kaczątka. Matka Kura, która wykluła jajo Orła, traktowała nowonarodzonego dziwaka ze zrozumieniem. I przyjęła swój krzyż. Wychowała Orela wraz ze swoimi dziećmi, kurczakami i kogutami. I w tym środowisku dorastał Orzeł, wchłaniając zasady i normy panujące w kurniku. Któregoś dnia, jak w bajce o Brzydkim Kaczątku z łabędziami, nad kurnikiem przeleciał orzeł. A kurczaki patrzyły na niego z podziwem. A Kurczak Orzeł zapytał swoją matkę, co to za ptak? I odpowiedziała mu matka, mówią: synu, lepsze jest dziobanie niż robak... To jest Orzeł, król wszystkich ptaków, leci wyżej niż słońce, gdzie my, kurczaki, jesteśmy przed nim. Jedz, jedz, nie zmoknij, a Orzeł spuścił wzrok na kupę gnoju, bo grzechem było przegapić takiego grubego chrząszcza gnojowego. A Orzeł żył dalej. Żyłem spokojnie jak kurczak. I zdechł jak kurczak, bo mocno wierzył w swoje kurze pochodzenie. ...Każdy z głównych bohaterów woliery był wyjątkowy. Specjalny. Jednego wypędzono, drugiego zaadaptowano. I żadne z nich nie zostało zrealizowane w pierwotnym obcym społeczeństwie ze swoją prawdziwą tożsamością. Dzieci Mowgli stały się „przyjaciółmi” w stadach wilków i małp. Są przystosowane i w przyszłości będą żyć jak wszystkie zwierzęta w tym społeczeństwie. Aby być wyjątkowym w znajomym otoczeniu, potrzeba dużej odwagi, siły ducha i mądrości ciała, aby zrozumieć swoje instynkty i wrażliwość duszy, aby „obliczyć” tę swoją odmienność. Czy dlatego, nawet zauważając w sobie skłonności i cechy, których nie podziela otoczenie, tacy ludzie szukają „własnych”, aby poznać siebie poprzez drugiego. Okazuje się, że Brzydkie Kaczątko miało dużo szczęścia, w przeciwieństwie do Kurczaka. Nie został zaakceptowany, pozostawiając w ten sposób swoją odmienność nienaruszoną, podczas gdy zaadaptowany Orzeł zmuszony był pozostać Kurczakiem. Ale z odchyleniami. Cóż, jakie społeczeństwo nie ma swoich członków z różnymi „przesunięciami fazowymi” Mówiąc o wyjątkowości osoby, nawet w pozytywny sposób, zwykle rozumiemy i akceptujemy społecznie pożądane cechy, których ma pod dostatkiem w porównaniu z innymi? ludzie. "On jest bardzo miły; ona jest miłosierna; pracowity (nie ma znaczenia, że ​​pracoholizm jest chorobą); jest liderem (zarobił najwięcej). O wyjątkowości w negatywny sposób mówimy: „Najleniuszy; bardzo zły; samolubny; i tak dalej). Wspomina się o wszystkich tych samych cechach, które są obecne w tym społeczeństwie, ale „normalnie”, że tak powiem, wiele osób chce być wyjątkowe, wyróżniać się „z szarej masy”. Nawet w swoich ofertach sprzedaży wszyscy odnoszący sukcesy producenci twierdzą, że są wyjątkowi. I to,