Na temat zaburzeń odżywiania napisano wiele prac. To prawda, niestety, nie zmniejsza to liczby ludzi, którzy z tym żyją i walczą. Problem ten może wynikać z kompulsywnego objadania się lub restrykcyjnej diety, prowadzącej do bulimii lub anoreksji. W mojej praktyce spotkałam klientki, u których zdiagnozowano bulimię, a przejadanie się występuje u niemal 2-3 osób. Pracę rozpoczyna się od wyjaśnienia związku pomiędzy emocjami a spożyciem żywności. Jeśli mówimy o przejadaniu się, istnieje specjalny termin - psychogenny, w którym bodźcem do jedzenia nie jest głód, ale dyskomfort emocjonalny. W tym momencie możesz doświadczyć bardzo szerokiej gamy emocji i uczuć: smutku, melancholii, poczucia winy, wstydu, samotności itp. Z reguły taki związek z jedzeniem jest wskaźnikiem dysharmonii w innych obszarach życia. Nasze emocje są sygnałem, na który należy zwrócić uwagę. Sygnał potrafi być jednak na tyle „głośny”, że w pierwszej chwili pojawia się myśl, żeby go uciszyć i zagłuszyć. Jest nadzieja, że ​​czekolada/bułka/ciasto poprawi Ci humor i wszystko znów będzie dobrze. Przyczyn pojawienia się takiego mechanizmu może być wiele, mogą to być zarówno cechy osobowe - tendencja do czarno-białego myślenia, perfekcjonizm, wysoki poziom lęku, impulsywność, niska samoocena, jak i cechy relacji w rodzinie rodzicielskiej . O przyczynach opowiem więcej w kolejnych notatkach) Jak możesz sobie teraz pomóc? Ważne jest, aby zwracać większą uwagę na siebie i swoje emocje. Dobrym narzędziem do tego jest prowadzenie pamiętnika, który znacznie poprawia autorefleksję. Zadaj sobie pytania: jak się teraz czuję? O czym myślę i co się wydarzyło, skąd wzięły się te emocje? czego naprawdę chcę? co mogę zrobić? Z literatury mogę też polecić kilka książek – „Zniewolona żywność” Giorgio Nardone i „Wyimaginowane ciała, prawdziwe esencje” Nicole Schnackenberg Nawiązanie relacji z jedzeniem polega przede wszystkim na zmianie relacji z samym sobą, poprzez rozpoznawanie uczuć i prawdziwych pragnień:)