(Krótka notatka o pojęciu zaufania i jego związku z intymnością duchową). Zaufanie jest bardzo popularne i wiele osób samo go pragnie, a czasem nawet wymaga od innych. Po prostu nie rozumieją dobrze, co to jest i czy naprawdę muszą zdobyć zaufanie. A więc przede wszystkim czym jest zaufanie? Zacznijmy od słowników. Ożegow i Szwedowa: „ZAUFAJ, ja, zob. Zaufanie do kogoś sumienność, szczerość, w poprawność czegoś.” I ta definicja jest już niepokojąca, ponieważ „pewność” może być bardzo różna. Musisz więc przyjrzeć się, czym jest pewność siebie, w tym samym miejscu: „Pewność i no cóż, zobacz. pewny siebie. Mocna wiara w kogoś, przekonanie...” No dobrze, spójrzmy najpierw na słowo „pewny siebie”: „Pewny siebie, och, och; Ren. Stanowczy, niezachwiany, niewątpliwy. Teraz coś tu jest. Wątpliwości naprawdę podważają zaufanie. Ale zaufania nie można wywodzić z „wątpliwości”. „Nie mam co do niego wątpliwości!” - oznacza to, że istnieje jedna opinia na temat drugiej, w której jestem głęboko przekonany. Ale opinia nie jest prawdą. Każdy ma swoje własne opinie. Prawda jest jedna. Dopóki nie poznamy prawdy, mamy na jej temat jedynie zdanie. I naprawdę nie warto się w tym wahać, żeby nie zniszczyć zaufania. Ale w tym przypadku pewność okazuje się zjawiskiem sztucznym, owocem moich osobistych pragnień i nadziei. I słusznie wskazuje się w drugiej wersji definicji pewności, że wiąże się ona z przekonaniem. Dopóki nie zobaczysz wyraźnie, o czym masz zdanie, musisz podjąć wysiłek perswazji, aby opinia była na tyle stanowcza, aby móc pomyśleć i zacząć działać. Jeśli nie jesteś pewien, nie zaczniesz działać. „Jeśli nie jesteś pewien, nie wyprzedzaj!” - żeby coś nie wyszło Wtedy zaufanie przez pewność również okazuje się stanem lub uczuciem bardzo kruchym, bo pewności można być, ale tylko w ściśle określonych granicach, które akceptuje druga osoba, której byśmy chcieli. ufać. I być może najważniejsze jak dotąd, że zaufanie odnosi się do interakcji międzyludzkich, a dokładniej, jak wspomina większość haseł słownikowych – relacji międzyludzkich. Oznacza to, że do porządku społecznego Spróbuj zaufać lub nie pogodzie, górom, cegle lub słońcu. To nie będzie właściwe. Ale najważniejsze jest to, że jest to niepotrzebne. Gry zaufania i nieufności wobec natury nie działają. Musisz poznać świat Ziemi, i to bardzo dokładnie, jeśli chcesz w nim przetrwać. Oznacza to, że początkowo umysł zapewniający nam przetrwanie nie posługuje się pojęciem zaufania. Przychodzi do nas poprzez doświadczenie interakcji z ludźmi. Ludziom można ufać lub nie, w zależności od tego, jak dobrze ich znamy. O zaufaniu mówimy, gdy nie znamy danej osoby zbyt dobrze, ale na podstawie pośrednich znaków wnioskujemy, że będzie ona taka, jak ją sobie wyobrażaliśmy. Ale najważniejsze, że druga osoba zrobi to, co z nim uzgodniłem. Ta konkluzja „zrobi” jest tylko naszą opinią i często okazuje się błędna, za co czasami płacimy. I wygląda na to, że płacimy utratą zaufania. Nie, płacimy marnowaną energią. Dlaczego? Ponieważ nie poznaliśmy danej osoby wystarczająco dobrze, czego się od niej oczekuje. Okazuje się, że zaufanie jest naszym życzeniem, aby inni „na pewno” dali nam to, czego chcemy. A więc ten drugi nie dał tego, czego chcemy biorąc pod uwagę całe nasze zaufanie, powinienem był mu go dać. Zatem jest zdrajcą! Zawiódł moje zaufanie. I nie ma znaczenia, że ​​ma jakieś wymówki. W żaden sposób go nie usprawiedliwiają! Ponieważ nie tylko nie dał tego, czego od niego chciałam. Podważył wiarę w ludzkość! Tak wygodna manipulacja najwyraźniej została złamana nie tylko przez złą, w sensie niedostateczną, wiedzę o drugiej osobie, ale także przez własne lenistwo. To lenistwo, po pierwsze, nie pozwala nam poznać innych głębiej i lepiej, a po drugie, nie pozwala nam rozpoznać siebie w taki sposób, aby mieć dla siebie niezawodne wsparcie. Z tego powodu najczęściej korzystamy zaufanie w budowaniu wsparcia dla innych. Ale to właśnie z powodu zaufania te podpory są budowane jednocześnie niestabilnie i zawodnie)