Często słyszę to pytanie od klientów, dlatego postanowiłem odpowiedzieć publicznie, powiem coś banalnego - to dwie różne metody, które mają dwóch różnych rodziców , tworząc konstelacje, częściowo wziąłem za podstawę opracowaną przez autora psychodramy Jacoba Levy'ego Moreno. Spróbuję odzwierciedlić moją wizję różnicy pomiędzy tymi dwoma podejściami. Jest ich mnóstwo. Psychodrama to metoda terapii grupowej, która polega na improwizacji wewnętrznego świata człowieka i jego trudnych sytuacji życiowych. Podczas sesji możliwe jest ukazanie różnych aspektów życia danej osoby, w przeciwieństwie do konstelacji Helingera. Z perspektywy Berta H. wszystkie problemy mają swoje korzenie w traumie zadanej jednostce w systemie rodzinnym. Czy wszystko jest takie jednostronne? I czy przy takim sformułowaniu pytania można rozwiązać inne, które czasami pojawiają się przed psychoterapeutą? Mogę o sobie, jako kliencie, powiedzieć, że konstelacje raczej nie pomogłyby mi w rozwiązaniu problemów, które narosły przez lata w moim życiu? w rodzinie, w szkole i w pracy. Z tego co wiem aranżacja jest zjawiskiem jednorazowym. I przyznaję korzyść z jednej sesji z utalentowanym terapeutą. I z jednego seminarium. Zależy jakie jest zadanie i jaki cel ma być realizowany. Przyznaję zalety konstelacji, jak z sesji PODSTAWOWEJ analizy gestalt czy transakcyjnej, po której klient wychodzi z poczuciem ulgi, bo tak czy inaczej jest. otrzymuje akceptację i obecność terapeuty. Od około 2003 roku Bert Hellinger zmienił swoje rozumienie pracy konstelacyjnej i w swoim performansie przeniosło się ono w obszar praktyki duchowej, zatem jego metody nie można nazwać terapeutyczną. I to jest główna różnica. Psychodrama jako metoda jest w stanie rozwiązać różne problemy, w tym problemy dużego zespołu roboczego. Za jego pomocą możesz regulować konflikty i zwiększać sprzedaż, identyfikować sabotażystów i patrzeć na członków zespołu w nowy sposób. Potrafi dać więcej niż inne metody nawet w jednej sesji. Przykładowo, u klienta zniknęły objawy alergii psychosomatycznej. Podczas dramatu bohater (klient sesji psychodramatycznej) pełni rolę reżysera, reżysera i aktora, przeżywając jednocześnie traumatyczną sytuację z różnych stron i zdobywając nowe. doświadczenie, które później pomaga inaczej spojrzeć na to doświadczenie. Podczas terapii klient ma okazję spojrzeć na sytuację z zewnątrz i w bezpiecznym środowisku zyskać nową wizję, dokonując własnych zmian w odgrywanej scenie. Celem terapii jest poprawa interakcji ze światem. Proces psychodramatyczny uczy osobę samodzielnego rozwiązywania swoich problemów. Poprzez wymianę ról człowiek sam kreuje na scenie ten wewnętrzny świat, wcielając się w rolę każdej postaci w dramacie, terapeuta (wątpię w poprawność definicji) opiera się na polu, a klient. ma mniejsze możliwości ingerencji w proces prowadzony przez prezentera. Jest bierny, a osoby wybrane do tej roli same poruszają się intuicyjnie i decydują, jak najlepiej ustawić się w tej sytuacji. Wszystko dzieje się w cichej ciszy. Jeśli chodzi o rolę dramy, w zależności od zadań postawionych przez klienta, jego obowiązki stają się bardziej złożone. Reżyser (terapeuta psychodramy, lider grupy) podczas dramy pełni trzy role – facylitatora, terapeuty i analityka. Dzięki opanowaniu technik powielania, odzwierciedlania i odwracania ról terapeuta pomaga klientowi otworzyć swoje uczucia i nazwać rzeczy po imieniu – wyrazić swoją złość, oburzenie, pogardę i rozczarowanie. Wszystko to było niebezpieczne, aby umieścić je w prawdziwym życiu, aby uzyskać uwolnienie, nowy zasób i nowe ja, zdolne do działań, które były zakazane. W przeciwieństwie do psychodramatysty, rola lidera aranżacji jest zapośredniczona, techniki są niejasne i zmierzają w stronę mistycyzmu. Człowiek czuje się lepiej, kontemplując proces zachodzący na stronie. Zgodnie z wiarą uczestników, niech tak będzie! Każda teoria ma swoje miejsce i każdy wybiera to, co jest mu bliższe. Lubię psychodramę, jej spontaniczność i możliwość samodzielnego rozwiązywania różnych problemów klienta.