Od autorki: Jak sobie poradzić z zazdrością z dzieciństwa, jak pomóc dziecku przetrwać traumę posiadania drugiego dziecka w rodzinie Wiele rodzin boryka się z tym problemem. I wydaje się, że to taka radość - drugie dziecko, a może trzecie, a może nawet czwarte... Jednak pech, zamiast radości ze spotkania długo wyczekiwanego brata czy siostry, starsze dziecko nagle zaczyna okazywać urazę, złość i kapryśność. A biedna matka nie wie, co robić. Ona ma się czym martwić. Teraz jeszcze bardziej niż wcześniej. Pieluszki, karmienie piersią, karmienie wszystkich, pranie, sprzątanie mieszkania... A czasu brakuje, a dusza mnie boli: może jestem złą matką, może czegoś nie wyjaśniłam, nie opanowałam, może robię coś złego. Jak się czuje mama? Ma wątpliwości, niepokój, a często poczucie winy wobec starszego dziecka, że ​​nie ma dla niego zbyt wiele czasu, że nie ma czasu na ulubione gry, naukę poezji czy po prostu usiąść i porozmawiać. Naprawdę chcę, żeby wszystko poszło tak, jak powinno, łatwo i prosto, aby wszyscy się kochali i była duża, silna rodzina. Ale często w słowach starszego dziecka, w jego zachowaniu, widać zazdrość. Co zrobić z zazdrością z dzieciństwa? Jak sobie z tym poradzić? To, jak dziecko odczuwa zazdrość, w dużej mierze zależy od zachowania mamy i taty w rodzinie. Oto kilka prostych zasad: 1. Przyzwyczaj się do poglądu, że zazdrość nie jest ani zła, ani dobra. Ona po prostu jest. A Twoje dziecko ma prawo czuć to, co czuje. Można go zrozumieć. Wcześniej miał swoje szczególne miejsce w rodzinie – jedyne (lub najmłodsze) dziecko w rodzinie. A mama – była JEGO. Dostał najwięcej czasu. Był w centrum uwagi. Miał wszystko, co najlepsze. A teraz wszystko się zmieniło, stracił swoje miejsce o wyjątkowym znaczeniu. Teraz nie jest już jedyny i nie najmłodszy, ale najstarszy. I co z tym zrobić? Jak dzielić się mamą i tatą? Jakie będzie teraz jego miejsce w rodzinie i jak może zostać przyjęty bez strat? Dziecko powinno wiedzieć, że akceptujesz i rozumiesz jego uczucia i nie umniejszasz ich. Jak rodzice zabraniają dziecku czuć to, co on czuje. Na przykład takimi zwrotami: „Źle mówisz, to twój młodszy brat, musisz go kochać” lub „Żebym więcej takich słów nie słyszał”… Jak powiedzieć, aby dziecko zrozumiało, że on i jego sprzeczne uczucia zostają zaakceptowane: „Wiem, że się martwisz, że mamy maleństwo, bo teraz nie mogę już poświęcać Ci tyle czasu, co wcześniej, ale i tak bardzo Cię kocham”. 2. Pomóż starszemu dziecku odnaleźć swoje nowe miejsce w rodzinie i zrozumieć jego zalety. Młodsze dzieci zazwyczaj są w stanie zrobić wszystko. A starsi stoją przed jedynie morzem obowiązków: „Poddaj się, jesteś starszy i mądrzejszy”, „Pomóż mi, widzisz, nie mogę sobie poradzić”, „Dlaczego nie poszedłeś dalej?” ... Obowiązki są dobre, uczą odpowiedzialności, ale nie zapominaj, że Twoje dziecko jest jeszcze dzieckiem. A on nie chce i nie będzie w stanie tego znieść i urosnąć w jednej chwili. A oprócz obowiązków rola seniora może wiązać się z przywilejami. Pomóż swojemu dziecku to zrozumieć, stwórz je. Na przykład: „Wania jest starsza – on zajmuje pierwsze miejsce w grze” lub „Wania wybiera dzisiaj kreskówkę, ponieważ jest starsza”. Pomyśl o swoich przywilejach. Niech Twoje starsze dziecko będzie dumne, że jest starsze. I powiedz też, jak bardzo jesteś z niego dumny. 3. Zostaw starszemu dziecku kawałek swojego czasu, aby należał on tylko do niego. Niech to będzie trochę czasu, ale codziennie. Na przykład codziennie czytaj mu książkę przed snem. Lub zagraj w swoje ulubione samochody. Po prostu bez pośpiechu, bez irytacji, spokojnie i z przyjemnością. Niech to będzie tylko Twój czas – jego i Twojej mamy. Aby czuł, że w rodzinie też jest miejsce dla niego. Tymczasem pozwól tacie wybrać się na spacer z wózkiem lub wykąpać dziecko. W idealnym przypadku czas powinien być spędzany na różne sposoby, wchodząc w interakcję zarówno z całą rodziną, jak i z różnymi członkami rodziny indywidualnie. Przykładowo w rodzinie z dwójką dzieci, które mają na imię Masza i Misza, wygląda to tak: - Zajęcia dla całej rodziny - Mama uczy się/bawi się/spaceruje z Maszą -!