Zbliżało się święto zwane „Dniem Rodziny, Miłości i Wierności”. A w pracy otrzymałam zadanie przygotowania konferencji o tematyce przewodniej „Rodzina. Och, jakie to dobre!” I pierwsze pytanie, jakie w sobie usłyszałam, brzmiało: „Co to jest TO dobre?” Ponieważ wzloty i upadki moich własnych relacji rodzinnych od razu zapadły mi w pamięć, a wiele przypadków po prostu z życia i praktyki psychologa. Tak... Przede wszystkim z jakiegoś powodu pamiętam trudności w małżeństwie i wszystko, co sprawia, że ​​dwoje niegdyś bliskich sobie ludzi jest sobie obcych, a czasem otwarcie złych na siebie. Tylko miłość naprawdę ich łączy. Łatwo pomylić to z zakochaniem, które tak szybko mija, pozostawiając za sobą ból straty i rozczarowania. Strata nie dotyczy nawet osoby, która jeszcze wczoraj była, jak się wydawało, najbliższa i najdroższa, ale poczucia pełni, inspiracji i szczęścia, które wypełniło się po brzegi. Na jakich rafach rozbija się statek miłości? Pogrążanie niedawno szczęśliwego małżeństwa w otchłań irytacji, a nawet po prostu nudy i przygnębienia. Myślę, że rozczarowanie to słowo klucz. Rozczarowanie jest jak dziura w dnie, do której wlewa się woda, grożąc zatopieniem pięknego statku zwanego „Rodziną”. A ta dziura jest tym większa i tym bardziej niebezpieczna, im więcej uroku było na etapie randkowania. Im więcej swoich fantazji pragnień mężczyzna wiąże z wizerunkiem swojej potencjalnej wybranki: ona musi być taka, jak ja chcę... I im więcej swoich złudzeń kobieta umieszcza na „kruchych ramionach” wybrańca: po prostu musi się podporządkować... Często brakuje nam tych oczekiwań i fantazji. Najważniejsze: czy jest mi ciepło przy nim (niej) obok mnie? Niestety coraz częściej w środku słychać zirytowany głos: „Co do cholery, on (ona) nie spełnia moich oczekiwań?”. Co zrobić, żeby ta rozbieżność nie stała się destrukcyjna? Jeśli interesuje Cię ten temat i masz przemyślenia, którymi chciałbyś się podzielić, proszę o odpowiedź. będę zadowolony!