Chłopaki, żyjmy razem! / Cat Leopold „Wrażliwość to cecha osobowości, na którą składa się zwiększona wrażliwość i wrażliwość, zwątpienie, zwiększona sumienność i tendencja do wątpienia, utrwalania swoich doświadczeń”. „Emotywność to zwiększona wrażliwość jednostki”. (słownik psychologiczny) Stąd nazwa emocjonalny lub, jak to się nazywa, wrażliwy radykał Pamiętacie historię Macedońskiego, który wybierał żołnierzy na podstawie ich reakcji na nieoczekiwane niebezpieczeństwo? Właśnie nieoczekiwane, ponieważ jeśli niebezpieczeństwo jest przewidywalne, wówczas człowiek może się pozbierać, dostosowując swoje zachowanie do niezbędnego. Ci, którzy się rumienili, gdy ich przestraszył, byli zwykle epileptoidami lub paranoikami, brał ich. A ci, którzy zbladli, są typem astenicznym - nie ma ich. Dlaczego tak się dzieje? Kiedy jest czerwony, krew napływa do zewnętrznych części ciała, głównie do mięśni, w celu wykonywania aktywnych działań, takich jak walka lub ucieczka. A gdy jest blady, wręcz przeciwnie, odpływa od zewnętrznych części ciała, jakby chciał zachować życie, tracąc nawet niektóre członki ciała. I człowiek zamarza. Ogólnie rzecz biorąc, nie jest wojownikiem, a różnice te wynikają z rodzaju funkcjonowania ludzkiego układu nerwowego. Tę różnicę można znaleźć nawet u zwierząt. Niektórzy w razie zagrożenia wykazują agresję lub coś w rodzaju paniki (walki lub ucieczki), inni natomiast ratują sobie życie i zamierają aż do całkowitego bezruchu, udając martwych. A to w pewnych okolicznościach nie jest pozbawione znaczenia, bo właśnie w ten sposób człowiek może przetrwać atak niedźwiedzia. Niedźwiedź nie rozdziera od razu swojej ofiary i myśląc, że ofiara lub rywal nie żyje, opuszcza ją i odchodzi, co pozwala później przetrwać typowi astenicznemu, który popadł w odrętwienie strategie te są całkowicie odruchowe i praktycznie nie podlegają żadnej świadomej kontroli. Jak zatem ludzie, którzy otrzymali takie strategie przetrwania od urodzenia, budują swoją relację ze światem? W tym miejscu różnica między radykałem lękowym a radykałem emocjonalnym jest radykałem emocjonalnym. Niespokojny, mając taką funkcjonalność swojego układu nerwowego, zdecydował się odmówić jakiejkolwiek walki, minimalizując ryzyko do maksimum. I całą swoją siłę skierował na zachowanie tego małego, co ma, bo rozumie, że w otwartej rywalizacji przegra z innymi radykałami, a ten emocjonalny po prostu zdecydował, że wszystko, co ma, odda innym dobrowolnie, otrzymując coś w zamian - To. A takie zachowanie nie jest pozbawione znaczenia, ponieważ ludzie na ogół pamiętają okazaną im życzliwość i, jeśli to możliwe, starają się odpowiedzieć w naturze. Być może nie zawsze i nie w tej samej objętości, ale jest to wystarczająco emocjonalne. Podkreślę to jeszcze raz, aby nie było w tej kwestii błędnych przekonań: za tym zachowaniem nie stoi świadomy wybór człowieka, ale wybór jego podświadomości. schematy, kontrolowane przez dźwignie neuroprzekaźników układu limbicznego mózgu. Kim zatem są emocje? Przede wszystkim są to prawdziwi altruiści, wrażliwi na innych ludzi i gotowi zawsze przyjść im z pomocą, nawet ze szkodą dla siebie. Jak mówią, mają to we krwi, po prostu nie wiedzą, jak to zrobić inaczej. Które, swoją drogą, wszyscy inni radykałowie wykorzystują bez odrobiny sumienia. Emotywiści odczuwają ból innych jak swój własny i potrafią oddać swoje ostatnie komuś, kto tego potrzebuje, nawet jeśli potrzebuje tego mniej niż oni. I będą naprawdę szczęśliwi, że udało im się komuś pomóc. Motto ich życia brzmi: „Dobroć rządzi światem”. Emocje nie są wojownikami, jeśli muszą walczyć o siebie, ale potrafią wykazać się cudami wytrwałości i bohaterstwa, jeśli muszą walczyć nie o siebie, ale o innych ludzi. Zapewne każdy zna takie osoby, do których można zadzwonić w środku nocy, a nawet przyjść wypłakać się w kamizelkę. I będą Cię cierpliwie słuchać przez całą noc i współczuć, chociaż do pracy muszą wcześnie wstawać. Jakie miejsce w naszym społeczeństwie zajmują emocje? Przede wszystkim są wspaniałymi pracownikami socjalnymi i psychologami, dobrymi nauczycielami i pedagogami..