Perfekcjonizm może być przydatny, gdy wykorzystuje się go jako motywację do osiągania celów i ogólnej poprawy jakości pracy lub życia. Perfekcjonizm staje się jednak problemem, gdy staje się obsesyjną i nierealistyczną potrzebą osiągnięcia doskonałości we wszystkim, co może prowadzić do wysokich wymagań wobec siebie i innych, a także ograniczenia możliwości cieszenia się życiem i osiągnięciami. Granica pomiędzy adekwatnym perfekcjonizmem a bolesna samokrytyka i wybredność polega na tym, jak realistyczne i osiągalne są cele, które sobie stawiamy, a także na ile potrafimy zaakceptować nasze błędy i niedociągnięcia. Jeśli perfekcjonizm pomaga nam wzrastać i rozwijać się, a my potrafimy zaakceptować swoje niepowodzenia i błędy, to można to uznać za perfekcjonizm adekwatny. Jeśli nasz perfekcjonizm utrudnia nasz rozwój, powoduje uczucie niepokoju i negatywnie wpływa na nasze samopoczucie, to może to już być oznaką bolesnego perfekcjonizmu. Perfekcjoniści mają problem, ponieważ sami doświadczają trudności i cierpią na swoją przypadłość. Nie mają jasnego poczucia siebie jako jednostki i polegają wyłącznie na swoich ciągłych sukcesach, aby utrzymać wysoką samoocenę. Najmniejsze błędy lub niepowodzenia mogą doprowadzić do obniżenia poczucia własnej wartości do zera, co sprawia, że ​​perfekcjonista czuje się nieistotny i zagubiony. Jeśli ktoś łączy swoją samoocenę z okolicznościami zewnętrznymi, często może doświadczyć skrajności - z poczucia geniuszu do całkowitego poczucia bezwartościowości. Każdy błąd odbieramy jako osobistą porażkę, a nie normalny etap na drodze do osiągnięcia celu. Życie w tej sytuacji może być dość trudne, dlatego warto rozważyć zmianę tej praktyki. Dlatego ważne jest, aby nauczyć się znajdować balans pomiędzy osiąganiem wysokich standardów, a akceptowaniem swoich błędów i niedociągnięć, aby perfekcjonizm nie przerodził się w zły nawyk. Z poważaniem, Wasza psychoterapeutka, coach, specjalistka ds. relacji interpersonalnych Natalia Akhmedova