Kiedyś na ulicy spotkałem młodą kobietę smutną, która szła chodnikiem, z opuszczoną głową, twarzą skupioną na czymś, z pochylonymi plecami. Kilka metrów od niej, z tyłu, powoli kopiąc kurz, szło dziecko, chłopczyk w wieku około pięciu lat, ze spuszczoną głową, z rękami zwisającymi bezwładnie wzdłuż ciała, z ugiętymi plecami. Szli jak dwaj bliźniacy w różnym wieku, tym samym krokiem i pewną zagładą. Przez przypadek znałem tę kobietę i jej smutną historię życia. Jakimś cudem miałam okazję obserwować jej zabawę z dzieckiem. Oboje siedzieli na podłodze, a chłopiec biegał wokół niej, czule popychając ją lub ciągnąc na bok, starając się na wszelkie możliwe sposoby wciągnąć matkę do zabawy. A ona bezwładna, dosłownie jak plastelina, miękko i elastycznie, uśmiechając się smutno i patrząc jakby przez niego, uległa jego manipulacjom. Popycha ją – a ona upada, on ciągnie ją za rękę – idzie we właściwym kierunku, on ją powala – a ona wstaje. Ta piękna kobieta całym ciałem reagowała na manipulacje dzieci, a dziecko z całą swoją dziecięcą ekscytacją próbowało, biegało wokół niej, robiło wszystko, co możliwe, aby jego matka ożyła, a przynajmniej się poruszyła. A kiedy zmęczony kontrolowaniem matki niczym szmacianej lalki, chłopiec siada obok niej w tej samej pozycji i teraz oboje „tępymi” oczami patrzą w „pustkę”. I tak było aż do zakończenia płatnego czasu w pokoju zabaw dla dzieci. To dziwne uczucie – wydaje się, że moja mama tam jest, ale jakby jej nie było, była daleko w swoich myślach i doświadczeniach. Wiele kobiet zna to uczucie, gdy „odchodzimy” w swój własny świat, w świat swoich myśli i doświadczeń, odmawiając jednocześnie postrzegania rzeczywistości. Ale siła życia dziecka jest silniejsza niż nasze przeciwności losu i smutki, a on (dziecko) będzie szukać swojej matki. Nie wiem, ile to zajmie, może dni, może lata. Dziecko będzie próbowało połączyć ciało matki z jej duszą, dołoży wszelkich starań, aby matka wróciła. KO zrobi to, sam dokona wyboru. Albo sumienne zachowanie, albo zachowanie prowokacyjne, na przykład poprzez agresję lub chorobę. Każde dziecko kocha swoją matkę i pragnie, aby żyła. Prowadziła pełne i zdrowe życie, a wtedy będzie mogła zobaczyć i usłyszeć swoje dziecko, a ono otrzyma od matki swoją (tak mu niezbędną) porcję miłości. Drogie, drogie matki! Nie przerzucaj odpowiedzialności za swoje życie na delikatne ramiona dziecka. Dbajcie o siebie i swoje dzieci!