Przyjrzyj się bliżej, jak intensywnie zjada orzech. Spójrz na jej łapy i zęby. Zwróć uwagę na oczy. Pracuje szczękami i nie należy jej rozpraszać. Mimo że jest przyzwyczajona do ludzi, jest spięta. Bo jej sprawa jest teraz najważniejsza. Ona łamie orzech. Próbuje to rozgryźć, przeżuć, połknąć. Nie połyka wszystkiego na raz, robi to powoli. Jeśli mi nie wierzycie, obejrzyjcie wideo. Uważaj na swoje ręce i... zęby. Dowiedz się! Pytanie brzmi, co znalazłeś. Może to być po prostu coś w rodzaju „mama ma zawsze rację” (masz rację, to jest napisane nad drzwiami każdego terapeuty). Może to być coś w rodzaju „bez taty nic nie możesz zrobić”. A może coś bardzo prostego: „po skorzystaniu z toalety należy umyć ręce”. Lub: „naczynia są myte natychmiast po jedzeniu”. Wszystko to zostało połknięte szybko i na raz. Bez przeżuwania, bez wyjaśniania. Tylko szybko i wyraźnie. Nie wcześniej powiedziane, niż zrobione. Jeśli tego nie zrobisz, grozi Ci kara w jakiejkolwiek formie. Tak to się konsoliduje. A może to tylko wskazówka, że ​​„u nas zawsze tak było!”. A kim ty jesteś, żeby przeciwstawiać się tradycji. Nie masz czasu jej ogarnąć, przeżuć i zwinąć na języku, nie masz czasu poczuć smaku, szybko zapada w pamięć? Ale kiedy to zwrócisz, pamiętasz później, tutaj ważne jest, aby się nie spieszyć. Spójrz i przypomnij sobie, co się wtedy stało, przywróć obraz! Obróć go w dłoniach, mocno trzymaj w dłoniach (łapach), przybliż pysk (kufę) i ostrożnie, powoli odgryź mały kawałek. Wspomnienia będą do ciebie wracać, ale musisz je przeżuć. Weź kilka oddechów pomiędzy kęsami. I stopniowo, bardzo powoli, to się stanie. Ten wariat, ten introjekt powoli zacznie być twój. I nie obcy. Zjednoczy się z tobą i będziesz mógł z niego skorzystać, będziesz miał wybór. Zrozumiesz, skąd się wzięło, jak wyglądało od tego, który cię nim rzucił. Możesz nawet pamiętać, kto umieścił to w twoich bliskich. A co najważniejsze, nie rozpraszaj się. Zobacz, jaka jest skupiona! Wiewiórka wie, jak prawidłowo zjeść orzech.