Zdarza się, że człowiek traci poczucie czasu, ledwie pamięta, jaki jest dzień tygodnia, a wszystko, co się dzieje, dzieje się jakby w mgła – masz wrażenie, jakbyś oglądał film. Wydaje się, że uczucia żyją oddzielnie od osobowości, dlatego pojawia się pytanie: „Jak długo to potrwa i jakie niesie ze sobą niebezpieczeństwa?” Dzisiaj porozmawiamy o takim psychologicznym mechanizmie obronnym, jak dysocjacja. Zdjęcie: Charlota Blunarova Dysocjacja odnosi się do pierwotnych lub prymitywnych mechanizmów obronnych. Pojawia się u każdego, ale jeśli jest tymczasowe, nie ma powodu do zmartwień. Najczęściej „włącza się” w sytuacjach stresowych, po ciężkiej chorobie lub w wyniku dużego obciążenia pracą. Jeśli jakieś emocje przeszkadzają w życiu i odwracają uwagę od pracy, wówczas człowiek po prostu się od nich abstrahuje. Nie można powiedzieć, że dysocjacja jest zła. Rozważmy ten przykład. W stronę samochodu pędzi inny samochód. Wydawać by się mogło, że wypadku nie da się uniknąć, jednak osoba, zamiast zaakceptować sytuację, nagle kręci kierownicą i unika kolizji. Tak, nie da się obejść bez naprawy samochodu, ale kierowca i pasażerowie żyją - to jest najważniejsze. Najprawdopodobniej, jeśli zapytasz kierowcę, co w tym momencie czuł, po prostu wzruszy ramionami i powie, że zachował się mechanicznie, tak jakby czyjeś ręce kręciły kierownicą, a czyjeś stopy naciskały pedał. Zadziałał tu mechanizm obronny dysocjacji, który pomógł trzeźwo ocenić sytuację i zapobiec tragicznym skutkom. Jednak jest też druga strona medalu. Strach może ograniczać człowieka do tego stopnia, że ​​pozwala on sytuacji toczyć się własnym biegiem i wycofuje się. Przykładowo podczas pożaru, zamiast wezwać ratowników i wybiec z domu, człowiek zamarza i patrzy, jak ogień rozprzestrzenia się dalej, na przykład rozprzestrzeniając się od zasłon po meble. Nie potrafi zmusić się do działania, do podjęcia trzeźwych decyzji i traci cenne minuty, od których zależy jego życie. Do takiej abstrakcji dochodzi także pod wpływem alkoholu lub narkotyków. Najczęściej do psychoterapeuty zwracają się klienci, którzy doświadczyli silnego stresu. Załóżmy, że dziewczyna została zgwałcona, ale w tym momencie nie odczuwała żadnego bólu. Mózg wyłączył się, aby chronić osobowość przed strasznymi emocjami. Pacjent opowiada o sytuacji tak, jakby przydarzyła się ona komuś innemu. Narracja przypomina opowieść o książce lub filmie, w którym główny bohater zostaje zaatakowany. Podczas rozmowy na twarzy nie porusza się ani jeden mięsień, puls jest równy, a osobę potrzebującą pomocy można łatwo rozpoznać po szeregu znaków. Ukrywa swoje uczucia, tworząc iluzję całkowitej obojętności. Odpycha bliskie mu osoby nadmierną bezdusznością i chłodem. Przymyka oczy na negatywność i stara się unikać konfliktów. Nie oznacza to jednak, że tak naprawdę jest mu to obojętne. Tak właśnie działa dysocjacja – człowiek zamienia się w zewnętrznego obserwatora, który nie ma żadnego wpływu na to, co się dzieje. Uderzającym przykładem dysocjacji jest historia Billy’ego Milligana, o którym napisano nawet książkę i film „Split”. ” (2016) został nakręcony. To zabójca z wielorakimi zaburzeniami osobowości, w obrębie którego współistnieją 24 „ludzie” różnej płci, wieku i charakteru. W zależności od sytuacji podświadomość przełącza się, popychając ją do niewytłumaczalnych działań. Aby uniknąć patologii, należy szukać pomocy przy pierwszym podejrzeniu. Nie da się rzetelnie postawić diagnozy na podstawie pierwszych objawów, gdyż może to być zjawisko przejściowe lub można je wytłumaczyć tym, że po prostu źle trafił. Zazwyczaj osobę charakteryzują częste wahania nastroju i częściowa utrata pamięci. Jeszcze wczoraj wypowiadał się negatywnie na temat tego, co się wydarzyło, ale dziś już ogromnie się cieszy, że wszystko tak się potoczyło i nie rozumie, jak może myśleć inaczej. To prawdopodobnie pierwsze oznaki rozdwojenia osobowości i aby nie utracić indywidualności konieczna jest pomoc psychoterapeuty. Filmy o dysocjacyjnym zaburzeniu tożsamości: Trzy oblicza Ewy (1957) Sybil (miniserial 1976) Split (2016). ) Który