Któregoś dnia przeczytałam książkę Janet Winterson „Po co być szczęśliwym, skoro można być normalnym?” Historia relacji adoptowanej córki i matki. Książka ma charakter autobiograficzny, dlatego budzi jeszcze większą sympatię dla obu kobiet. Na końcu książki autorka omawia symboliczne znaczenie ran w mitologii, literaturze biblijnej, starożytnej i współczesnej oraz określa rany psychiczne jako coś nieuniknionego. w relacjach matka-córka. Córki, gdy się rodzą, ranią swoje matki. Przez ranę matka rozpoznaje dziecko z tysiąca. Pamiętacie „Muminki” Tove Jansson? Kiedy mały Muminek pod wpływem czarów traci swój zwykły wygląd i nikt go nie rozpoznaje. Dopóki nie pojawia się Muminek i nie rozpoznaje w nieznajomym swojego syna. Dzięki temu Muminek staje się tym samym. W Barcelonie znajduje się historyczne miejsce w Raval – sierociniec. Na fasadzie zachował się szyld i okrągłe drzwi ze szczeliną na monety. Kobiety podeszły do ​​drzwi i wrzuciły monetę. Potem drzwi się otworzyły i czyjeś pozbawione twarzy ręce przyjęły dziecko. Istnieją fakty historyczne, że matki celowo ranią swoje dzieci, zostawiając blizny na ich twarzach, aby monitorować los dziecka. Winterson pisze, że matki w zamian zadają ból swoim córkom, aby zawsze mogły znaleźć drogę do mamy Proste zdanie, które od czasu do czasu powtarzamy: „Chcę wrócić do domu”, tak naprawdę oznacza: Chcę iść do mamy. W bajkoterapeutycznej terapii istnieje #archetyp – stróż paleniska. Ciało kobiety jest domem, a ciało matki paleniskiem, do którego wracamy lub wręcz przeciwnie, którego szukamy całe życie. Poczucie bezdomności u kobiet to poczucie bycia bez matki. Pewnie dlatego jest tak wiele urazów między matką i córką. Próbujemy leczyć rany skargami. Ale z biegiem lat tylko skamieniają. Trudno je nosić i budujemy mur między nami a mamą, blokując drogę do domu, drogę do mamy. Czy coś do Ciebie przemawia. Jak się teraz czujesz. Zapraszam na sesje terapeutyczne „Ja, Mama i Resentyment” w Barcelonie i online.