Nasze życie przebiega tak, jak je widzimy i czujemy. Każdy z nas ma swój pogląd i reakcję na sytuacje i zdarzenia dziejące się w życiu. Teraz wykluczam i nie biorę pod uwagę postaw innych ludzi, opinii innych ludzi związanych z daną osobą, nie o tym dzisiaj mówimy. I o moim własnym, nieprzeżytym doświadczeniu, dzieciństwie. A dokładniej traumatyczne przeżycie: odrzucenie i następujący po nim horror – NIE PRZEŻYJĘ. Traumatyczne doświadczenie mojej bezużyteczności i upokorzenia - nie jestem godna miłości, NIE JESTEM TAKA. Z tymi nieprzeżytymi, bolesnymi doświadczeniami stłumionymi w najdalszy zakątek świadomości, dziecko wkracza w dorosłość. I stara się tak budować swoje życie, aby było szczęśliwe i pełne sukcesów, aby zdobyć to, czego brakowało mu w dzieciństwie – bezpieczeństwo, miłość, ciepło, uznanie. I robi to, wkładając w to mnóstwo wysiłku, energii, czasu i wydaje się, że się udaje… ale w pewnym momencie następuje awaria, coś zaczyna się nie udać, tak jak chciał, i to „coś” jest ponad jego siły. Znajduje się w wirze swoich NIEŻYTYCH uczuć i doświadczeń. Jakiekolwiek słowo, spojrzenie, działanie „znaczącej innej osoby” uruchamia łańcuch bolesnych doznań i doświadczeń, które spadają nagle niczym lawina. W tej właśnie sekundzie czas się zatrzymuje, człowiek znajduje się w innej rzeczywistości, w tej dziecięcej, z bolesnymi, nieprzeżytymi doświadczeniami z dzieciństwa. A teraz widzi tę rzeczywistość przez te „dziecięce okulary”, w których szkło jest popękane, zniekształcone i czuje: ból, strach, złość, wstyd. Tylko w ten sposób może widzieć i odczuwać rzeczywistość; jest to dalekie od adekwatnej oceny. A „osoba znacząca” w związku nie jest w stanie mu pomóc. Człowiek może sobie poradzić tylko sam, po spotkaniu i przeżyciu bolesnych uczuć z dzieciństwa, aby już nie niszczyły. Tym samym zmiana nastawienia do rzeczywistości, rozpoczęcie postoju, wcześniejsza pora lub przestawienie pociągu na nowe tory. Drzwi do lochu się otworzą, horyzonty się poszerzą, świat zabłyśnie jasnymi kolorami i nowymi, wcześniej nieodkrytymi doznaniami. Uczestniczymy w kreowaniu naszej rzeczywistości, a także jesteśmy odpowiedzialni za to, jak ją przeżywamy. Wszystko nie jest takie, jakim się wydaje....