Nerwowo kołysze dziecko w ramionach, a on w tym momencie zbiera swoje rzeczy i ładuje je do samochodu. Wyszedł, półki były puste, a kroki sąsiada na wejściu i trzaskanie drzwi wejściowych za każdym razem przyprawiały o wzdrygnięcie, sugerując, że to on wrócił. Niekończący się ocean roszczeń i nieodparta chęć przekazania wszystkim ich punkt widzenia zakończył się ogromnym skandalem i dalszym atakiem. Nikt nie chciał takiego wyniku. I nie czuje bólu, bo pali ją cała twarz. Cierpienie narodziło się w nim samym, ponieważ wciąż uderzał, chociaż obiecał, że nigdy tego nie zrobi. Obietnice to obietnice, ale czasami emocje płatają ludziom okrutny żart, popychając ich do niewytłumaczalnych, a czasem okrutnych działań. Cóż, wybór został dokonany. Mosty zostały spalone, jak to się zwykle przyjmuje w takich sytuacjach. "Nadzieja umiera ostatnia". Bez względu na to, jak bardzo jest to obraźliwe, oboje przeglądają swoje sieci społecznościowe, sprawdzają statusy, przeglądają polubienia i to, czy dodali znajomych. Rany są jeszcze całkiem świeże. Ona jest w zastoju, a on ma przyjaciela +1, piękną dziewczynę nieznaną im obojgu. Mój oddech ustał. Kobiecej intuicji nie oszukasz. Nie trzeba było nawet przeprowadzać żadnych „poszukiwań”, aby ustalić fakt ich wzajemnej komunikacji. Wysławszy swoją dumę na drugi koniec świata, drżącymi rękami wybiera numer telefonu. Krzyczące, rozdzierające serce prośby... Ale on się nie ugina, chociaż sam kocha ją do szaleństwa... Teraz krzyczałby z całych sił, ale za ścianą kryje się owoc ich niegdyś prawdziwej i silnej miłości. Dla niej korespondencja jest jak zdrada, a dla niego tymczasowy piorunochron bez żadnych śladów spotkania. Klasyczny rezultat. Prosi o powrót, wszystko rozumie i nie zaprzecza faktowi korespondencji, za co w zasadzie ani trochę się nie wstydzi. To jego konkretna i niepodważalna opinia. A dla niej – okrutna zdrada. Można długo filozofować, czy nie jest zbyt kategoryczna. W końcu panuje opinia, że ​​\u200b\u200bmiłość zawsze zwycięża. Każdy człowiek wyznacza sobie własne granice tego, co dozwolone, swój własny próg „krytyczności”. Ale nie powinieneś też posuwać się za daleko.