Od autorki: 4. Kobieta jest ofiarą „Nie traktuj niemożności ochrony siebie jako chęci poświęcenia się”. Grigory Landau Kiedy komponent ofiary jest wysoki, kobieta zaczyna nieświadomie niszczyć siebie. Psychiczne i (lub) fizyczne obrażenia odniesione w dzieciństwie nie pozwalają nam widzieć świata jako całości. Widzi jego niewielką część, reszta jest zablokowana i niedostępna. Żyła i dorastała w rodzinie, w której panowała przemoc emocjonalna (a nawet fizyczna), gdzie każde jej nieposłuszeństwo, niewłaściwe postępowanie czy błąd uznawano na przykład za przestępstwo. : „Bubber”, „Jesteś zły”, „Bezwstydny”, „Lenistwo”, „Brzydki” itp., Gdzie rządził egocentryzm i agresja, oskarżenia i maksymalizm. Lista stereotypów może być nieskończona, ale najważniejsze, co łączy to obecność odrzucenia wobec dziecka, która wyraża się poprzez złość, irytację, a czasem nienawiść... Taka dziewczynka bardzo wcześnie uczy się, że świat jej nie kocha, nie akceptuje, czuje się zbędna, przeszkadza ukochanej osobie nikomu nieprzydatne (nawet jeśli mama i tata ją odrzucą!) i godzi się z rolą ofiary, co pozbawia ją wiary w siebie i spycha na margines życia... Jeśli w przenośni wyobrazić sobie istnienie takiego dziecka, wtedy rodzi się fantazja, gdy niepotrzebna osoba siedzi w małej i ciemnej szafie, w której jest jedno małe i zadymione okienko, przez które widzi mały wycinek świata. Strach wyjść z szafy, i przykro w tym siedzieć... W takich rodzinach, gdzie panuje przemoc, agresja i inne sposoby interakcji i bycia, które niszczą osobowość, dziewczyna wcześnie opanowuje zachowanie ofiary, a potem podąża za tym scenariuszem przez całe życie , chyba że ona sama zdecyduje się na zmianę. Osoba jest zaprojektowana w taki sposób, że wyuczone w dzieciństwie stereotypy zachowań, reakcji, zaangażowania emocjonalnego (niezależnie od tego, czy są dla nas przydatne, czy bezużyteczne) zapadają głęboko w psychikę i działają automatycznie ( podświadomie i nieświadomie), wyzwalające miejsce na opanowanie innych programów. Kiedy kobieta staje się dorosła, żyje według zasady „Inna jest lepsza (mądrzejsza, piękniejsza, szczęśliwsza) ode mnie. Ona z reguły ma niską samoocenę. szacunek i zazwyczaj te same role w społeczeństwie: - takie kobiety mogą udźwignąć na sobie cały zespół; - postawić na karku bliskich; - wyrzec się swoich marzeń na rzecz męża alkoholika; - być wieczną nianią dla swoich dzieci (nawet dorosłych). ); - ponieważ pełnią role drugoplanowe, przypisuje się im rolę kochanki i wykorzystuje; - są zależne i współzależne; - nie spełniają się zawodowo i osobiście. Ponadto takie kobiety łączy podobieństwo uczuć: - stan depresyjny (smutek, uraza, smutek); - wiele uczuć (złość, agresja, wściekłość, nienawiść, wściekłość, irytacja), że nie okazują strachu, ale nieświadomie kierują go ku sobie (autoagresja); To jest ich podstawowe uczucie, ponieważ od dzieciństwa bliscy ludzie wpajają dziewczynie poczucie winy, aby za jego pomocą umiejętnie manipulować i osiągać swoje cele; - wiele lęków; - poczucie opuszczenia, opuszczenia; . Jest to również mocno widoczne - poszukiwanie autorytetu lub idealizacja. Jej życie jest szare i nudne, poczucie winy popycha ją do robienia dla kogoś więcej i lepiej, całkowicie zapominając o sobie. W ten sposób, oczekując akceptacji bliskiej osoby, kobieta stara się choć chwilowo poczuć się mniej więcej „dobrze”. Skoro nie zna innego życia, zna tylko „złe i bardzo złe”. W swoich wyborach ofiara opiera się na tym samym wyliczeniu: - są mężczyźni, którzy są alkoholikami i są tacy, którzy upijają się tylko w weekendy, - są oszuści i są tacy, którzy tego nie reklamują, oszukują po cichu i niezauważeni ; - są biccy systematyczni i są tacy, którzy potrafią uderzyć kilka razy; - lepiej być kochanką niż zupełnie samotną. Taka kobieta zwykle nie dopuszcza do siebie myśli, że w jej życiu może pojawić się całkowicie trzeźwy mężczyzna, wierna i oddana, panująca i świadoma swoich uczuć oraz tego, że może być dla niego tą jedyną. Poczucie winy, bezużyteczności i wyuczone;