Streszczenie: w artykule podjęto próbę zbadania cech płciowych samoświadomości jako podmiotu własnego życia. W przypadku dziewcząt jedną z głównych zachęt i motywów jest chęć doskonalenia się, uczenia się i odkrywania czegoś nowego dla własnej przyjemności i satysfakcji. U młodych mężczyzn aktywność jest bardziej wewnętrznie regulowana i samookreślana. Dziewczęta przystosowują się do różnych sytuacji znacznie lepiej niż chłopcy. W niestandardowych sytuacjach łatwiej jest im się zaadaptować, zrozumieć i podjąć nowe formy pracy.[/url]Młodzież dla chłopców i dziewcząt to czas wyboru ścieżki życiowej, pracy w wybranej specjalności (w tym poszukiwania za to), studia na uniwersytecie, założenie rodziny, dla młodych mężczyzn być może służba wojskowa [1]. Jednym z najważniejszych zadań, jakie należy rozwiązać w okresie adolescencji, jest osiągnięcie przez ucznia pewnej autonomii, niezależności od rodziców [3]. Inicjatywa, odpowiedzialność i niezależność ujawniają sensowne określenie subiektywnej pozycji człowieka w ludzkim działaniu, jego podmiotowości składnik, który odróżnia go od działalności wszystkich żywych istot. Z punktu widzenia współczesnej nauki podmiotowość „przenika” wszystkie projekcje życiowe człowieka, manifestując się w osobistym, indywidualnym i uniwersalnym sposobie bycia [2]. Celem badania jest identyfikacja płciowych cech subiektywnych cech osobowości studentów studiujących na różnych wydziałach Metody psychodiagnostyki: metodologia „Dlaczego studiuję?”, kwestionariusz „Skala Podstawowych Potrzeb Psychologicznych”, kwestionariusz „Relacja student-nauczyciel”, metodyka diagnozowania adaptacji społeczno-psychologicznej K. Rogersa i R. Diament, kwestionariusz „Samoregulacja stylu zachowania” (SSBM), metodologia „Odpowiedzialność”. W badaniu uczestniczyli chłopcy i dziewczęta w wieku od 18 do 23 lat, studenci II-III roku kierunków „Sport”, „Pedagogika i Psychologia”. ”, „Służby społeczno-kulturalne i turystyka” Państwowego Uniwersytetu Kultury Fizycznej, Sportu i Turystyki Kubań. W badaniach wzięło udział łącznie 112 osób. Spośród nich 47 stanowili chłopcy, 65 dziewczynki. Wskaźniki motywacji wewnętrznej (wiedzy) dla dziewcząt były wyższe niż dla chłopców. Sugeruje to, że jedną z ich głównych zachęt i motywów jest chęć doskonalenia, uczenia się i odkrywania czegoś nowego dla własnej przyjemności i satysfakcji. U chłopców wysokie wskaźniki motywacji zewnętrznej (identyfikacji) wskazują, że choć czynność jest wykonywana z powodów zewnętrznych (dla osiągnięcia celów osobistych), jest ona również w większym stopniu regulowana wewnętrznie i samookreślona. Badanie subiektywnych cech uczniów ujawniło że dziewczęta znacznie lepiej przystosowują się do różnych sytuacji niż chłopcy. W niestandardowych sytuacjach łatwiej im się zaadaptować, zrozumieć i zaangażować się w nowe formy pracy. Również dziewczęta w większym stopniu niż chłopcy akceptują siebie takimi, jakie są, są mniej krytyczne wobec innych i ich oceny. Dziewczęta są bardziej kompetentne niż chłopcy, natomiast wskaźniki dziewcząt i chłopców są w normie. W wyniku analizy korelacji stwierdzono, że wraz ze wzrostem komunikacji między chłopcami a nauczycielem uczniowie stają się bardziej samokrytyczni i niezależni w wykonywaniu odpowiedzialnych zadań. Młodzi mężczyźni nie potrafią ocenić swoich wyników, powierzchownie rozumieją ważne zadania. Stwierdzono wśród dziewcząt, że im lepiej współdziałają z nauczycielem, tym lepsza jest ich adaptacja i samoakceptacja. Dziewczęta w większym stopniu niż chłopcy dążą do zdobywania wiedzy i umiejętności w działaniach edukacyjnych. Wraz ze wzrostem chęci nowych doświadczeń dziewczęta nie przerzucają odpowiedzialnych zadań na innych. Wykonując odpowiedzialne zadania, dziewczęta wykazują niezależność i autonomię. Literatura 1. Averin VA Psychologiczna struktura osobowości / Psychologia osobowości: Podręcznik. St. Petersburg: Wydawnictwo Michajłowa V.A., 2003. 89 s.2. Kulagina I.Yu. Psychologia rozwojowa: Pełny cykl życia rozwoju człowieka /. 159-161.