Termin „utajenie” został zapożyczony przez Freuda od Fliessa. W okresie utajonym życie popędów ulega zahamowaniu, przechodzi w stan utajony, ukryty i staje się prawie całkowicie niewidoczny. Fantazja o romansie rodzinnym (dotyczy wieku od 6-7 lat do 9 lat) i fantazja o bliźniakach (wiek od 9 lat do 10-11 lat) są zwykle nieświadome. Fantazja o romansie rodzinnym: z woli losu, nie mieszkam z moimi prawdziwymi rodzicami, prawdopodobnie coś się wydarzyło i moi prawdziwi rodzice mnie stracili. Ale nadejdzie czas, nabiorę sił i wtedy dołożę wszelkich starań, aby z nimi żyć. Z reguły ci „prawdziwi” rodzice są bogaci, mają status i mają władzę niż ci, z którymi żyje. Podstawą tej fantazji jest mechanizm obronny wysiedlenia. Ta fantazja przenosi agresję z prawdziwych rodziców na fikcyjnych, przez co dziecko zdaje się mówić: ci ludzie, z którymi żyję, nie są warci ani miłości, ani agresji. Ta fantazja staje się także zachętą do samodoskonalenia, bo w celu znalezienia prawdziwych rodziców musisz być silny i odważny, aby przejść długą drogę w poszukiwaniu. Jak wspomniano wcześniej, ta fantazja jest nieświadoma, kształtuje zachowanie, ale jeśli dziecko ma dysfunkcyjne relacje z rodzicami, ta fantazja staje się świadoma. Ma pytania: czy to moi prawdziwi rodzice? A może są jeszcze inne? Kiedy relacje są patologiczne, dzieci często mają nieodpartą chęć ucieczki z domu, szukają swoich prawdziwych rodziców i prawdziwego domu, nawet jeśli same nie zdają sobie z tego sprawy. Dziecko może uciec wszędzie, ale nikt nie ucieka do domu, zawsze biegną do domu. Fantazja o bliźniakach: Mam bliźniaka, ale w przeciwieństwie do mnie on może wszystko. Ja jestem istotą społeczną, a on jest istotą naturalną (na przykład Dzieciak i Carslon, Książę i Żebrak. Podstawą tej fantazji jest ochronny mechanizm projekcji). Sobowtór, dla którego wszystko jest możliwe, jest moją złą częścią, jest to naturalna część mnie, która uniemożliwia mi bycie towarzyskim. Pomimo tego, że ta fantazja jest charakterystyczna dla okresu utajonego, niemniej jednak zdarzają się przełamania impulsów popędów (do walki w szkole, uciekaj z zajęć itp.) - czyli rób, co chcesz. Takie przebicia impulsowe są normalne, ponieważ pomagają lekko otworzyć zawór i wypuścić nadmiar pary. W końcu, jeśli popędy dziecka są zbyt stłumione lub takie wybuchy w ogóle się nie objawiają, wówczas staje się ono podatne na rozwój objawów nerwicowych, przede wszystkim o charakterze obsesyjnym (obsesyjność).).