Granica to warunkowa linia oddzielająca osobowość własną od osobowości innej osoby. To właśnie pomaga nam oddzielić się od innych (gdzie jestem, a gdzie mnie nie ma, gdzie są moje myśli, uczucia i gdzie są myśli, uczucia, działania innej osoby). W warunkach uzależnienia i współuzależnienia zawsze dochodzi do naruszenia granic. Przyjrzyjmy się granicom osobistym (wewnętrznym) i społecznym (zewnętrznym). Granice osobiste Najpierw rozważymy naruszenia granic osobistych, które odnoszą się do myśli, uczuć i zachowań, postrzegania własnego „ja”. Naruszenia granic mogą być dwojakiego rodzaju: symbioza i sztywność - w formie symbiozy, gdy inny żyje kosztem drugiego, niedostateczne utworzenie granic, człowiek nie potrafi rozróżnić, gdzie kończy się jego własne „ja”, a zaczyna inna osoba. W związku symbiotycznym można zaobserwować zawężenie granic - ma to miejsce wtedy, gdy osoba postrzega myśli, uczucia, działania innych ludzi jako własne (na przykład odczuwa wstyd z powodu działań innych ludzi). Może również nastąpić poszerzenie granic - gdy dana osoba przypisuje swoje działania i warunki innym ludziom (uważa, że ​​​​inni są winni tego, co czują, „poniżyli mnie, rozgniewali mnie, obrazili”). - następną formą granic osobistych jest sztywność. Brak rozwiniętej umiejętności interakcji z innymi. Osoba nie jest w stanie rozpoznać myśli, pragnień innych ludzi ani przekazać swoich intencji, stanów innym ludziom, nie jest w stanie doświadczać głębokich uczuć i rozumieć uczuć innych. Tacy ludzie wydają się zimni, zdystansowani - nazywani są też współzależnymi. Normalne granice osobiste są tym, do czego powinniśmy dążyć - elastyczność granic, umiejętność wyraźnego oddzielenia miejsca, w którym kończy się własne „ja”, a zaczyna się „ja” kogoś innego. oddzielenie działań własnych od cudzych, umiejętność rozpoznawania reakcji drugiej osoby, umiejętność przekazywania i wyrażania swoich uczuć i potrzeb. Granice społeczne Granice społeczne wyznaczają odpowiedzialność i kontrola; jest to warunkowa cecha oddzielenia swojej społecznej strefy odpowiedzialności od społecznej strefy innych ludzi. Przykłady naruszeń - rozwiązując problemy za kogoś innego, wkraczamy w ten sposób na jego obszar odpowiedzialności, rozwiązujemy problemy naszego bliskiego na utrzymaniu, np. kupując rzeczy w lombardzie, negocjujemy w pracy dla niego, że jest chory; szperamy w telefonie, ścielimy łóżko, sprawdzamy kieszenie, patrzymy w oczy, aby dowiedzieć się, czy nasz bliski zażywał narkotyki – to wszystko jest naruszeniem granic społecznych, kontrolą, prowokowaniem unikania (zrobimy wszystko, aby pozostać niezauważonym) lub agresją (konflikt i protest, chłód, niszczenie relacji) Rodzaje naruszeń granic społecznych: - zagarnięcie i oddanie granic, gdy osoba uważa, że ​​cudze jest moje, osoba wkracza w obszar odpowiedzialności innej osoby (przykład: szperanie przez telefon uzależnionego, zabierając jego rzeczy), mogą też, wręcz przeciwnie, uznać „moje”, to cudze” – osoba oddaje swój obszar odpowiedzialności innemu (przykład: „Ja nie nie mam prawa głosu w sprawach rodzinnych, mówią mi, gdzie mam się uczyć, nie zarabiam na życie”) – blokada – osoba zamyka swoje terytorium przed innymi, nie wchodzi z nimi w żadne interakcje (np dzieci osób uzależnionych, które całkowicie przestają komunikować się z rodzicem) - otwartość - osoba całkowicie otwiera swoje terytorium na innych, nie kontrolując go (przykład: rozdaje rzeczy, pozwala innym wykorzystać swój czas, trudno odmówić). Tam, gdzie jest osoba uzależniona, granice społeczne są całkowicie nieobecne (brak równowagi między kontrolą i odpowiedzialnością. Normalne granice społeczne należą do mnie, są granice kogoś innego, istnieje wspólnota, istnieje wymiana). Osoba dokładnie wie, gdzie jest jego obszar odpowiedzialności, jest gotowy go bronić, ale jednocześnie wchodzi w interakcję z innymi ludźmi. Przy normalnych granicach społecznych zawsze istnieje zgoda co do tego, co moje, co obce, co wspólne. Będzie mi miło zobaczyć Wasze komentarze i opinie. Zapisz się na konsultację, odpowiem na wszystkie Twoje pytania