Subkultury młodzieżowe we współczesnym świecie są różnorodne. A dziś jednym z popularnych hobby jest anime. Kultura anime (ludzie anime) to szczególna nisza w przestrzeni subkulturowej, jednocząca ludzi w różnych kategoriach wiekowych, którzy są fanami japońskiej animacji. Japońskie kreskówki z konkretną grafiką i oryginalną fabułą są przeznaczone specjalnie dla nastolatków i osób starszych. Wielu rodziców i nauczycieli niepokoi się tym, jak anime wpływa na psychikę dzieci. W rzeczywistości mówimy o przesadnym zainteresowaniu anime przez nastolatka. Jak każda kultura, a raczej subkultura, anime ma swoje cechy charakterystyczne, zalety i wady. Przypomnijcie sobie idoli z lat 90. Kultura grunge... Rock'n'rollowy styl życia... Niesławny Klub 27... Żyjemy w ciągle zmieniającym się świecie, kalejdoskopowym w swojej treści. Ja też byłam osobą nieformalną, typem dziewczyny o bujnych, niebieskich włosach... Ale nie o to chodzi, kiedy od kilku lat matki przyprowadzają swoich synów w wieku 20 lat i starszych, bojąc się, że zostaną w domu bez wnuków. przyszłość oczywiście, chcąc nie chcąc, jestem zmuszony czytać o anime i rozumieć różnice między anime a mangą i przynajmniej powierzchownie znać slang ludzi anime... A jednocześnie rozumiem, że to jest nie anime, które zakłóca program tych ludzi, ale poważne zaniedbanie, luka w relacji rodzic-syn. Mamy standardowo wyrażają swoje myśli i obawy, „nikt nie będzie go potrzebował”, „facet ma 23 lata, ale siedzi na stanowisku. do domu!”, „Organizuję dla niego spotkania z dziewczynami, ale to nie jest mój chan!”, „Jestem całkowicie szalona”. itp.). Ci młodzi ludzie są po dwudziestce. Niektórzy już pracują, inni studiują. Los każdego potoczy się inaczej. Utknięcie w okresie dojrzewania to subiektywna opinia matek, które nie chcą zrozumieć własnych synów, postrzegać ich jako indywidualności, szanować ich wewnętrzny świat… „MUSI się ożenić!”, krzyczy pierwsza „troskliwa” matka, „ON NIE POTRZEBUJE SEKSU!” – prawie mdleje, przewraca oczami, druga „I ON OGÓLNIE JEST CHORY” – trzecia stawia diagnozę kliniczną, psychiatryczną… A tu trzeba pracować z matkami… Zanim będzie za późno... Jeśli mówimy stronniczo, to w anime występują pewne zniekształcenia, które mogą mieć pewien wpływ na psychikę wyrafinowanych natur (na przykład nacisk na doświadczenia hiper-emocjonalne). I znowu poruszę kwestię gradacji wiekowej - w kreskówkach anime obowiązują ograniczenia wiekowe (!). Ale w naszym społeczeństwie takich wypaczeń jest znacznie więcej – alkohol legalnie sprzedawany jest w pobliżu szkół, papierosy, muzyka pop płynąca z minibusów w stylu „gdybyś tylko przeszedł obok nago”… i nikogo to nie obchodzi, że tam czy dzieci są w transporcie, nieśmiało odwracają się podczas kolejnej bzdury z jakąś radością... Czy obrazy anime są estetyczne? Powiem banalną rzecz, ale o gustach się nie dyskutuje. Uważam je za dość charakterystyczne, nie mogę powiedzieć, że jestem fanem anime. Ale nie odczuwam napadów irytacji, gdy widzę takie postacie. Poza tym przeczytałam gdzieś dawno temu, że na sztukę anime duży wpływ miała... radziecka animacja, a mianowicie arcydzieło „Królowa Śniegu”. Tak się składa, że ​​moja rodzina zawsze żywo interesowała się Japonią i japońską kulturą . I, o ile udało mi się zauważyć podczas naszej rozmowy, fani anime bardzo kochają Japonię i w pewnym stopniu czerpią o niej wiedzę z anime. Po dokładnych rozmowach z fanami anime nie zauważyłem żadnych poważnych zaburzeń psychicznych. Jedynym wyjątkiem był młody mężczyzna z diagnozami psychoneurologicznymi, które postawiono mu na długo przed zapoznaniem się z anime. Reszta chłopaków okazała się bardzo oczytana, erudycyjna, inteligentna, ale mająca swoje granice, filozofująca na temat Dobra i Zła, o japońskiej mądrości, o wielkości i pięknie sztuki japońskiej oraz doskonałej świadomości. Tradycyjne japońskie wartości miło mnie zaskoczyły. Tak, mają w sobie pewną imitację stereotypu „malinka” (w slangu anime jest to osoba prowadząca raczej odosobniony tryb życia). Oczywiście młodzi ludzie -.