Kiedy w szczerej rozmowie inna osoba nagle powie: Nie powinno mnie być na tym świecie. Zapada ciężka cisza, jego słuchacz od razu czuje się niekomfortowo. Tak to wygląda Osoba opisała to, co czują wszyscy ludzie z głębokim poczuciem winy. Głębokie poczucie winy to poczucie winy za swoje istnienie Pomysł absurdalny, ale niezwykle destrukcyjny: jeśli jesteś winny swojego istnienia, to nie masz prawa do szczęśliwego życia, do radości i musisz się wszystkim zadowolić. że świat cię wysyła, nawet jeśli są to straszne sytuacje i próby. I niezależnie od tego, czy zdaje sobie z tego sprawę, czy nie, osoba z takim uczuciem żyje zgodnie z tymi ograniczeniami. Nawet gdy życie daje mu możliwość otrzymania czegoś dobrego, w pełni zasłużonego, on sam tego odmawia. Konwencjonalnie można wyprowadzić z tego dwa rodzaje winy: poczucie winy powierzchowne i poczucie winy głębokie. Wina to odpowiedzialność za zniewagi i nieszczęścia innych ludzi, których doświadczają ci ludzie zmienić na „winny”. „Nie robisz tego, czego chcę. Czuję się źle i to twoja wina”. To uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej, „nie jest dobrze duszy”, jak nurkowanie pod wodą, mieszanina melancholii i samotności. Dzieje się tak, gdy znaczące inne osoby obwiniają osobę za jego czyny. Na przykład rodzic obwinia dziecko za uzyskanie złej oceny. Dzieje się tak, gdy znaczące osoby chcą od osoby działań, które nie są zgodne z jego pragnieniami. Jeśli będzie postępował tak, jak chce, poczuje się winny. Jeśli będzie postępował tak, jak chcą inni, „odwróci się od swojej ścieżki życiowej”, dobrowolnie odda swoje życie w niepowołane ręce i doświadczy irytacji, im ważniejszy będzie wybór. tym silniejsze podrażnienie. Na przykład rodzice nie mogą być zaskoczeni, że ich syn porzuca szkołę na czwartym roku i zaczyna robić coś „niepoważnego”, jeśli namówią go do wyboru tej konkretnej opcji, a on będzie chciał zapisać się do innej instytucji Narodziny Głębi Poczucie winy Głębokie poczucie winy pojawia się, gdy dziecko jest jedną z przyczyn trudnego życia rodziców. Często sami rodzice uważają swoje dzieci za przyczynę niskiej jakości ich życia, swoich nieszczęść: Nie poszłam. za granicą, bo musiałem cię wychowywać. Nie udało mi się ukończyć studiów, bo się urodziłeś. Musiałem znieść pijaństwo twojego ojca, żeby cię postawić na nogi, ale głęboko zakorzenione poczucie winy może pojawić się nawet wtedy, gdy rodzice nie mówią wprost o winie dziecka w swoich nieszczęściach. W wieku 3 lat dziecko jest w stanie to zrobić bardzo wyraźnie i poprawnie odczytuje emocje innych ludzi. Ale w tym wieku dziecko uważa się także za „przyczynę wszystkiego na świecie”. Jeśli mama i tata są ciągle smutni lub źli, nie ma wątpliwości, że to on jest za to winny. Z jednej strony może to pomóc dziecku przetrwać w takiej rodzinie w dosłownym i w przenośni: staje się miękki, giętki, wygodny, posłuszny. Ze wszystkich sił stara się nie powodować niedogodności i niepokoju rodziców. W niektórych przypadkach takie taktyki faktycznie zmniejszają ilość emocjonalnego i fizycznego znęcania się, jakiego dziecko musi znosić w rodzinie, w której rodzice są nieszczęśliwi i nie wiedzą, jak to zrobić. jednak głęboko zakorzenione poczucie winy staje się istotą człowieka, a zasady, które ono narzuca, stają się jego stylem życia. Osoba z głębokim poczuciem winy w wieku dorosłym znosi przemoc wobec siebie, nawet jeśli ma wszelkie szanse jej uniknąć. Co więcej, zachowanie tej osoby prowokuje innych do czynienia jej „złych” rzeczy. Jak zrozumieć, że Twoim życiem rządzi głęboko zakorzenione poczucie winy? Trudno jest tej osobie poprosić o pomoc. Nie chce przeszkadzać innym. Uważa, że ​​lepiej samemu znosić niedogodności, niż komuś przeszkadzać. Z tego samego powodu często toleruje niedopuszczalne zachowania wobec siebie – trudno mu go poprosić, żeby przestał coś robić. Kobieta z głębokim poczuciem winy sama będzie dźwigać ciężkie torby z zakupami ze sklepu, podczas gdy jej mąż będzie odpoczywał kanapa. Nigdy nie poprosi go, żeby go nie zostawiał: 8-918-253-73-83