Od autorki: Dlaczego diety tak często są nieskuteczne? Co mają wspólnego anorektyczki i osoby chorobliwie otyłe? Jak rozpoznać, że cierpisz na zaburzenia odżywiania? I w końcu, co z tym wszystkim zrobić? Ogromnym problemem współczesnego społeczeństwa jest z jednej strony powszechny ideał szczupłości i nadmierne zainteresowanie kwestiami wyglądu i wagi, z drugiej strony brak zrozumienia, że ​​zaburzenia odżywiania to tak naprawdę choroba, zaburzenie i cierpiąca na nie osoba wymaga pomocy wykwalifikowanych specjalistów. A bardzo często zamiast tego słyszy tylko „weź się w garść, szmato i po prostu przestań jeść / w końcu zacznij jeść” – i to czasem nie tylko od bliskich, ale także od niedostatecznie wykwalifikowanych lekarzy czy psychologów. Gigantyczna globalna machina biznesowa poświęcona jest utrzymaniu ideału szczupłości. Po nasyceniu rynku towarami już w połowie XX wieku przyszedł czas na nową strategię – skupienie się na usługach poprawiających siebie i początkowy niedostatek ludzkiego (a zwłaszcza kobiecego) ciała. To, co naturalne, nie jest już piękne. Coś jest nie tak z Twoim organizmem! Napraw to pilnie, w przeciwnym razie nikt cię nigdy nie pokocha, nie poślubi, nie będzie z tobą pracować itp. Zaczęliśmy od dezodorantów i powszechnego usuwania owłosienia na ciele, następnie wybielanie zębów, odmładzanie, operacje plastyczne mające na celu powiększenie jednych partii ciała i zmniejszenie innych, aż w końcu oto bezdenny, niekończący się wyścig po nieosiągalną doskonałość - by stać się idealnie szczupłym, wyglądającym jak bezlitośnie szopowane modelki - kluby fitness i programy odchudzające, sprzęt do ćwiczeń, specjalne paski i gorsety, legginsy i rajstopy wyszczuplające, kremy i żele antycellulitowe, mezoterapia, piekielny masaż antycellulitowy, zabiegi sprzętowe, liposukcja laserowa i chirurgiczna, bariatria... i nieskończona ilość programów i książek o dietach odchudzających, magicznych pigułkach i koktajlach! I cała ta branża bezlitośnie prowokuje ludzi do nadmiernego zaabsorbowania swoim ciałem, wagą, odżywianiem, niekończących się prób realizacji nieosiągalnych (!!!) ideałów, co często prowadzi do zaburzeń odżywiania. Rozwój zaburzeń odżywiania opiera się na całym zespole czynników – genetyce, mikrobiologii i psychologii. A wyzwalaczem (uwaga, nie przyczyną, ale wyzwalaczem!) zaburzeń w większości przypadków jest dieta - ograniczanie żywności pod względem ilości, rodzaju, zawartości kalorii. Głód jest jednym z najbardziej podstawowych traumatycznych i niepokojących stanów dla ludzkiego organizmu. Dlatego każda dieta uruchamia „alarm” - niebezpieczeństwo! zagrożenie życia! - i aktywują się mechanizmy, które spowalniają metabolizm i przekazują przychodzące kalorie „do rezerwy”, na wypadek, gdyby później nie mogły ponownie się najeść. Dlatego zwroty wagi są tak częste po diecie, gdy osoba traci 5 - po kilku miesiącach zyskuje 5 z powrotem i kilka dodatkowych, traci 10 - po roku plus 15 i tak dalej. Ciągłe liczenie kalorii szybko rozwija obsesyjne skupienie na tej czynności i zaburza umiejętność cieszenia się jedzeniem; po jedzeniu pojawia się bolesne poczucie winy za „zakazaną przyjemność”, spadek samooceny, „karanie” się inną dietą, ciężko trening, a nawet wymioty, aby zrekompensować to, co się zjadło.. Dieta lub bardzo rygorystyczny plan treningowy nie dają „ostatecznego” rezultatu. Albo całe życie żyjesz w stanie wiecznego napięcia, ograniczenia i nerwicy, albo huśtasz się na szalach sukcesu i porażki z niską samooceną i nienawiścią do siebie... Kilka eksperymentów z dietami i koło się zamyka. Zaburzeniu ulega nie tylko relacja z jedzeniem, ale także społeczne funkcjonowanie człowieka – komunikacja z przyjaciółmi, umiejętność efektywnej pracy, budowanie relacji… Jednocześnie zarówno skrajna otyłość, jak i skrajna szczupłość prowadzą do pogorszenia zdrowia i samopoczucia. bycie, a anorektyczna szczupłość jest znacznie groźniejsza niż otyłość i częściej prowadzi do śmierci. We współczesnym modelu zaburzeń odżywiania wyróżnia się następujące typy: -! :)