Mędrcy mówią, że człowiek naprawdę staje się osobą dopiero wtedy, gdy zaczyna zadawać sobie pytania: „Kim jestem?”, „Po co żyję?”, „Jaki jest sens mojego życia? ” Do tego momentu jego życie niewiele różni się od życia zwierzęcia, które zajmuje się wyłącznie pożywieniem, ochroną, kopulacją i snem. Oczywiście przede wszystkim rozumie się, że człowiek musi znaleźć dla siebie odpowiedzi na głębokie filozoficzne pytania pytania o wszechświat, o Stwórcę, o naturę prawdziwego Ja, o podstawowe prawa tego stworzenia i mają jasny, świadomy cel w życiu. Ale ilu z nas zadaje sobie te pytania? Mistrz zapytał ucznia: „Jaka jest najstraszniejsza tragedia w życiu człowieka?” „Prawdopodobnie dlatego, że człowiek nie znajduje odpowiedzi na swoje pytania” – odpowiedział uczeń. „Nie” – odpowiedział Mistrz. „Tragedia polega na tym, że nie znajduje pytań, na które powinien szukać odpowiedzi”. Od urodzenia nasze życie jest pogonią za jutrem: przedszkolem, szkołą, uczelnią, pracą, rodziną, dziećmi, wnukami… W tym pośpiechu. , nie mamy czasu, aby się zatrzymać i zadać sobie pytanie: „Po co to wszystko?” W rezultacie życie przemija, ale wydaje się, że dana osoba nigdy nie żyła. Jeden z wielkich powiedział, że na grobach wielu osób można by umieścić następujące epitafium: „Umarł w wieku 30 lat, pochowano w wieku 70 lat”. Tak naprawdę przez całe życie uciekaliśmy od siebie i boimy się do tego przyznać. Latami możemy przeżywać narzucone nam obce scenariusze, które bardzo ograniczają i zawężają nasze życie. Dlatego pojawia się pytanie: „Jaki jest sens mojego życia?”. sprawia, że ​​człowiek zatrzymuje tę szaloną bieganinę i patrzy na świat z innej perspektywy, a nie tylko z punktu widzenia własnych interesów materialnych. To głęboka praca wewnętrzna, którą niestety często w dzieciństwie zastępuje narzucanie gotowych prawd, przestrzeganie zasad, zwyczajów i praw, zamiast realnej refleksji nad pytaniem o sens istnienia, życia, analizowania i rozwoju to osoba podąża za ślepym naśladownictwem wykonując rytuały. Nie ma w ogóle znaczenia, czy te ramy mają charakter religijny z częściowym wypełnieniem przykazań i oczekiwaniem nagrody w przyszłości, czy też są świecką perswazją do pokojowego życia między sobą – wszystkie powyższe są tylko odwracającymi uwagę manewrami od świadomej, głębokiej pracy nad główną kwestią życia. Z czasem po prostu przestaje powstawać, tłumiony przez „opium” czyli modne trendy świeckie. Nowoczesna edukacja powinna być nastawiona na to, aby człowiek w każdym momencie swojego życia odczuwał potrzebę pracy analitycznej, analizowania wszystkiego, co się dzieje pod kątem zgodności z podstawowymi prawami natury, zadawania raz po raz pytania o sens . Takie wewnętrzne napięcie jest warunkiem zdrowia psychicznego. Napięcie między tym, co człowiek już osiągnął, a tym, co musi jeszcze osiągnąć, między tym, kim jest, a tym, kim powinien się stać. Nawet zwykli ludzie, którzy nie interesują się głębokimi kwestiami filozoficznymi, ale po prostu chcą być zdrowi i odnieść sukces finansowy, muszą mieć cel i jasno rozumieć, czego konkretnie chcą od życia. „Ten, kto ma po co żyć, jest w stanie wytrzymać niemal wszystko” – mawiał F. Nietzsche. Niestety, dziecko, które nie jest wychowywane w takiej pracy wewnętrznej, nie zmienia się przez całe życie, jedynie jego ciało dojrzewa, zgrzybiało i zużywało się. Nuda, alkoholizm, przestępczość, żądza władzy, pieniędzy i przyjemności często rekompensują potrzebę poszukiwania sensu. A te starsze dzieci nadal żyją na zwierzęcym poziomie egzystencji. W naszym kraju nieczęsto zwraca się o pomoc do psychologów i psychoterapeutów. Jednak wbrew powszechnemu przekonaniu psychologia nie jest lekarstwem na chorą psychikę, ale przyśpieszonym kursem edukacyjnym mającym na celu osiągnięcie opóźnionej o dwadzieścia, trzydzieści lub więcej lat dojrzałości poprzez próbę życia z dziecinnym podejściem do życia. Praca psychologa przypomina pracę okulisty, który poszerza i rozjaśnia pole widzenia klienta tak, aby uwidocznić się całe spektrum znaczeń i wartości.»!