Autor: Sholokhova Natalya Viktorovna© Terapia schematów to dezaptacyjny sposób reagowania na pewne bodźce środowiskowe wyuczone w dzieciństwie, czyli innymi słowy automatyczne modele składające się z łańcucha myśli, reakcje emocjonalne i behawioralne. Uważa się, że mózg nauczył się schematów i automatycznie odtwarza je poprzez niepożądane zachowania, wzmacniając je w ten sposób w kółko i kończąc w stanach negatywnych (tryby schematów). Zgodnie ze schematami uwzględniane są style radzenia sobie, czyli tzw. strategie radzenia sobie (zachowania, które prowadzą do niepożądanych konsekwencji w krótszej lub dłuższej perspektywie). Szczególną uwagę zwraca się na relację terapeutyczną pomiędzy klientem a psychologiem, podstawowe potrzeby emocjonalne klienta i ich zaspokojenie w sposób adekwatny do sytuacji. Konwencjonalnie mówiąc, „wewnętrzne dziecko” otrzymuje wszystko, czego kiedyś tak bardzo potrzebowało, jego potrzeby są zaspokajane, jest pielęgnowane. Może to być potrzeba bezpieczeństwa, interakcji z innymi, ciepłych relacji, akceptacji, szacunku, granic, samokontroli i pozwolenia na bycie sobą. Głównym celem terapii schematów jest to, aby z biegiem czasu klient w coraz większym stopniu zaczął zauważać swoje szkodliwe schematy z dzieciństwa i dorosłości, które często spotykane są u większości klientów, ale szczególnie u klientów z zaburzeniami osobowości. W trakcie terapii klient może zacząć zastępować te dysfunkcyjne stany tzw. trybem zdrowego dorosłego i szczęśliwego dziecka. Miło jest być osobą dojrzałą emocjonalnie i stabilną emocjonalnie, która czasami potrafi cieszyć się małymi rzeczami jak dziecko. Zatem terapia schematów jest dość skuteczna nie tylko w przypadku akcentów charakteru (wyraźny stopień ekspresji pewnych cech), ale także w przypadku potwierdzonych zaburzeń osobowości. Na przykład zaburzenie histrioniczne, zaburzenie osobowości typu borderline, narcystyczne, unikające, zależne, obsesyjno-kompulsywne, paranoidalne itp..